روز پنجم از هر ماه به نام "سپنته آرمیتی" است که چهارمین امشاسپند در دین زرتشتی است این واژه آمیزه ای است از " سپنته" به چم پاک و مقدس و" آرمیتی" به چم فروتنی و بردباری?پس نام امشاسپند سپندارمذ به چم سازگاری و فروتنی و بردباری نیک و مقدس است این واژه در پهلوی به گونه ی سپندارمت و در پارسی سپندارمذ? اسفندار مذ و اسفند شده است.
سپندارمذ روز پنجم از هر ماه(بیست ونهم بهمن ماه کنونی) و ماه دوازدهم سال است این امشاسپند در چهره ی مینوی نماد بردباری و سازگاری اهورامزدا است و در جهان خاکی نگاهبانی زمین به وی سپرده شده است همچون دیگر جشن ها ی دوازده گانه ی سال چون روز و ماه سپندار مذ (اسفند) روی هم قرار می گیرند جشن سپندار مذ (اسفندگان ) برگزار می شود.
به گفته ی ابوریحان بیرونی اسفندار مذ ایزد موکل بر زمین و نگاهبان زنان پارسا و درست کار بوده است و بنا بر این این روز عید بانوان بوده است و مردان به جهت گرامی داشت به آنان هدیه می دادند نه تنها مردان در این روز به زنان هدیه می دادند بلکه به گونه ای روز فرمان روایی زنان نیز بوده است و مردان کار های روزانه ی زنان در این روز را انجام می دادند که اینکار نشان دهنده ی احترام انسانی مرد به زن و باور داشتن به برابری حقوق و یکسان بودن مکان انسانی زن ومرد بوده است چه امروز هنوز مردانی هستند که در هزاره ی سوم انجام کار های روزانه زنان را برای خود ننگ می دانند!
چون دادن هدیه و ارمغان در این جشن بوده است آن را مژد گیران یامزد گیران نیز می گفتند.
بنا به گفته ی دیگر چون در این روز بانوان و دوشیزگان شوی و مرد زندگی خو.د را بر می گزیدند آن را جشن مرد گبران نیز می گفتند(؟).
همچنین یک آیین دیگری که در این روز برگزار می شد رقعه کژدم بوده که این یک آیین همگانی بوده و لزوما ازآیین های پارسیان نبوده بدین گونه که که در بامداد روز پنجم از کوبیدن و به هم آمیختن انار و مویز چیزی می ساختند که از زیان سم ونیش پیشگیری می کرد هم چنین نوشته هایی بر کاغذ چها گوش نوشته و بر سه جهت خانه به روی دیوار می چسباندند و جهت درب ورودی را نمی گذاشتند از آن روی که گزندگان به ویژه کژدم از آن جهت بیرون روند.
یک متن کوتاه پهلوی در این زمینه نوشته های درون کاغذ را اینچنین بیان می کند :
ماه سپندارمذ و روز سپندارمذ وروز سپندارمذ و سپندارمذ ماه ?ماه سپندارمذ روز بستم زهر?سم و زفر همه ی خرفستران(جانوران زیانکار)به نام و نیروی فریدون نیو و یاری ستاره ی ونندهرمزد آفریده باوریگان (که همیشه) روا باد?ایدون باد
سپندارمذ روز خیز ای نگار
سپند آر ما را و جام می آر
می آر از پی آن که بی می نشد
دلی شاد مان وتنی شاد خوار
سپند آر پی آن که چشم بدان
بگرداند ایزد از این روزگار
شایسته است که ما در کنار برگزاری و توجه به جشن ولنتاین نیم نگاهی هم به آیین های نیاکانمان داشته باشیم و سپندارمذ را که بیش از سه هزار سال پیش در ایران به همانندی جشن ولنتاین بوده گرامی داریم یا ازآن به نام روز مادر و زن نام ببریم.
